The Wanderers

The Wanderers
Met het oog op onze splitsing aankomende dinsdag, zijn we een beetje triest, maar kijken we er ook naar uit om in kleinere groepjes te werken. En we keken er naar uit wat God voor ons had in Balchik, Varna en Sliven... maar hoe weining wisten wij af van wat God voor ons had weggelegd! Op zondagmiddag werd ons meegedeeld dat Balchik, waar de helft van ons naar toe zou gaan, was gecancelled... waar moeten we nu heen? Nadat we hadden gebeden en na een paar telefoontjes werd het duidelijk dat er werk en accomodatie was in Burgas. Nadat de groep van Balchik bijelkaar was gekomen en met elkaar had gebeden besloten wat we dat een deel naar Burgas zou gaan en zeven anderen zouden naar onbekende bestemming gaan. De zeven personen bestaan uit Christiaan G, Gerda, Ben (bemanningslid van de boot), Kaitlyn, Desiree, Laura en Andrew (wie is dat dan?) Oke, ons team werd uitgebreid! Andrew is een 21 jarige Canadees (jippie) die zijn DTS en een ‘second level’ school binnen jmeo net heeft afgerond. Om een lang verhaal kort te maken, hij werd door God geleidt om naar Albanie te gaan voor een korte zendingsreis om daarna naar de Next Wave en de MM DTS af te reizen. Hij is natuurlijk van harte welkom in ons outreach team.
Op dinsdag hebben wat tijd genomen voordat we vertrokken en gebeden waarheen we naar toe zouden gaan. Weet iemand trouwens wat taxifilio of texifelio betekent? Dat is iets wat we in gebed ontvingen, samen met een aantal andere dingen. Uiteindelijk besloten we om de volgende dag naar Stara Zagora te reizen. Woensdagochtend vertrokken we bepakt en bezakt naar het station, waar we ontdekten dat de trein pas om 15.10 zou vertrekken. Terwijl we zaten te wachten vonden we een telefoonnummer van een voorganger in Stara Zagora. Voor hem was het vast een verwarrend telefoontje: een engelssprekende man die met een groepje naar Stara Zagora wil komen.
Na een geweldige treinrit kwamen we aan in Stara Zagora en ontmoetten we Stillian en Teddy, de contactpersonen van de kerk. Het is onbegrijpelijk hoe we ons als broers en zussen kunnen voelen, ook al kennen we elkaar nog maar een paar dagen.
We hebben verschillende zigeunerkerken bezocht in Stara Zagora en in de nabij gelegen dorpen, verder nog een Turkse kerk en een Bulgaarse kerk. Eigenlijk zou ik ze liever niet zo noemen, omdat we eigenlijk 1 kerk zijn – gebonden door Christus -. De variateit binnen Gods familie is prachtig. De muziek, de mensen, de verschillende culturen. Het is geweldig om God op zoveel verschillende manieren te eren. Zoals bijvoorbeeld: er is een gemeente die in Stara Zagora bijelkaar komt zoals velen van ons dat ook gewend zijn. Er is een beamer, veel mensen, verschillende sprekers, en nog meer van dat. We bezochten ook een andere gemeente in een klein bergdorpje (40 mensen) die uit 8 leden bestond en die allemaal ouder dan 80 jaar waren. Ze kwamen bijelkaar wat wij eigenlijk een schuur zouden noemen. Een andere gemeente ontmoet elkaar gewoon in de straat, die voornamelijk uit gezinnen met heel veel kinderen bestaat.

We hebben ook een huis bezocht voor jonge mensen die een geestelijke achterstand hebben en een weeshuis voor kinderen van 4 tot 18 die ook een geestelijke achterstand hebben. De omstandigheden van het eerste huis waren indrukwekkend – het was er schoon, er woonden slechts 10 jonge mensen en er was genoeg staf. Het tweede huis echter was jammer genoeg geheel anders. In dit weeshuis zaten 81 kinderen en er was bij lange na niet genoeg staf. Deze plaats is ver van Stara Zagora, ongeveer 45 minuten met de auto, wat het lastig maakte om vrijwilligers aan te trekken – veel mensen weten niet eens dat deze kinderen bestaan omdat ze als het ware weggestopt zijn. We hebben een middag met de kinderen doorgebracht, wat handen geschminckt, op de stoep gekrijt en wat met een bal gespeeld. We hebben met de directrice van het weeshuis gesproken en we hebben gezien dat zij echt een hart heeft voor deze kinderen en dat is zo bemoedigend! Er zijn mensen die echt om ze geven.
Op alle plekken hebben we met de mensen gesproken en zij hebben ons ook een hoop dingen geleerd en ons hart geraakt:
We hebben mensen leren kennen van verschillende plaatsen die Christus volgen op een andere manier dan wij gewoon zijn.
We hoorden het verhaal van een prachtige vrouw van 80 jaar die twee keer door een wonder van God was genezen. Toen we haar littekens zagen, haar vreugde hoorden en haar stralende gezicht zagen, ervaarden we deze ontmoeting als een echte zegen.
Het beschilderen van heeeel veel kindergezichtjes met schminck en hun lol erover te zien.
Het horen van de visie die God’s kinderen hier hebben – echt grootte visie welk ook groot geloof vraagt. En de kans dat we met hen daarvoor konden bidden en bemoedigen, terwijl zij ons weer bemoedigden met hun geloof.

De afgelopen week is God zo goed voor ons geweest. Zoals Ben al zei, we hadden niet verwacht om een bed te vinden om te slapen, gratis eten en toegang tot het internet en zelfs toiletten. We hebben het allemaal gekregen! Zelfs meer dan dat, we hebben geweldige mensen ontmoet. Heer, hoe kunt U zo goed zijn voor ons? Het is geweldig!

Afgelopen avond hadden we een heerlijke maaltijd bij onze nieuwe vrienden van Stara Zagora, de avond voordat we de stad verlaten. De Heer heeft een wonderlijke begin gegeven aan dit avontuur. Morgenochtend (dinsdag) gaan we naar Plofdiv en zullen we ervaren wat God daar voor ons heeft.


Leading up to our separation on Tuesday, we were feeling a bit sad to separate and yet excited to work in smaller groups, and all were looking forward seeing what exciting things God had in store us in Balchick, Varna and Sliven…little did we know the excitement He had in store! On Sunday afternoon we were told that Balchik, where half of us would be heading, had been cancelled…where would we go now? After praying about it and making some calls, we had some work and accommodation in Burgas. So all the former Balchickens got together to pray and decide what to do with this. In the end it was decided that some of us would go off to Burgas, and seven of us would go off to…somewhere. Those seven are Chris G., Gerda, Ben (a crew member), Kaitlyn, Des, Laura and Andrew (who’s that?!?). Oh right, we had an addition to our team! Andrew, a 21 year-old Canadian (wahoo!), who finished his DTS and a second level school not long ago. Long story short, he was led by God to Albania to do a short term missions trip and then eventually to the Next Wave, and the MMDTS. We welcomed him to our team to complete outreach alongside us.


On Tuesday we spent some time preparing to leave, and praying about where we would go. Eventually we decided to head to Stara Zagora. On Wednesday morning we got to the train station at 09:00, only to discover that the train would not leave until 15:10. While waiting we found a phone number for a pastor here in Stara Zagora – I think he was rather confused, who is this speaking English to me, what, they want to come here?


After a fabulous train ride we arrived in Stara Zagora to be met by Stillion and Teddy, our church contacts here. It is amazing how we can feel like brothers and sisters even though we just met a couple days ago! The bind of being part of the body is strong.


In Stara Zagora and the nearby villages, we have visited several Roma churches, a Turkish church and a Bulgarian church. Although, I am hesitant to categorize them like that because we are all one church – united by Christ over cultural boarders. The variety in God’s family is beautiful – the music, the people, the cultures. It is great to see God being glorified in so many different ways. For example, one church family meets in Stara Zagora in a pretty familiar looking setting, with a beamer, lots of people, speakers, and all that. Another, consisting of 8 people all over 80 from a village with fewer than 40 people, meets in a very old building that could almost be a barn. Yet another meets outside on the street, and consists of many families with lots of children.


We also visited a group home for young adults with cognitive challenges and an orphanage for kids aged 4 to 18 who have disabilities. The conditions at the former impressive – it is clean, there were only 10 young people and there were enough staff. The latter, however, was not quite the same. At this orphanage there are 81 children and not nearly enough staff. This place is set far out from Stara Zagora, about a 45 minute drive, which makes it difficult to get support from sponsors to get volunteers – many people do not even know that these children exist because they are hidden away. We spent the afternoon just being with them, doing some face-painting, playing and drawing, We talked with the head of the orphanage for a while, and can see that she actually cares about these children, and that is so encouraging – they do have people who care about them!


As much as we have spoken to the people in the places we’ve gone, they have also spoken into ours, taught things to us, and touched us:


Getting to know people who are following Christ from places so different than those we come out of.
Hearing a story from a beautiful woman of 80 who has been miraculously healed by God – twice! Seeing her scars, hearing her joy, and enjoying her radiant face, it’s…a blessing…that seems to be an inadequate expression.
Creating art on a whole LOT of children with face-paint, and seeing their excitement.
Hearing about the vision of God’s children here – big visions that call for big faith. And getting the chance to pray with and encourage them, while they encourage us by their faith.

God has been so good to us the past week. As Ben said, we were not expecting to have places to sleep, food to eat for free, or to have even internet access, and to have toilets (sometimes ). Even more, we’ve met so many marvellous people. God, how can you be so good to us? It’s amazing!


Tonight we will enjoy a good meal with our new friends from Stara Zagora, before leaving them tomorrow. The Lord set up a wonderful start to this adventure. Tomorrow morning we head off to Plovdiv to see what more God has in store.